Ξαναμαζεύω τα κομμάτια μου, ένα εδώ - ένα εκεί, κάποια χαμένα, κάποια ανίκανα ν' αποκατασταθούν γιατί είναι σκόνη πιά και το μεγαλύτερο διασωθέν κομμάτι τυλιγμένο σε πρόχειρα κουρέλια μα φυλαγμένο προσεχτικά, κοντά στο μέρος της καρδιάς.
Ο αέρας φύσηξε οργισμένος, σβήνοντας απ' την άμμο τα χνάρια που βάλθηκα να ακολουθώ... Πάντα έτσι γίνεται. Κανείς δεν θα γυρίσει να κοιτάξει αν είσαι πίσω.-
Έτσι με τον λίγο εγωισμό που μου απέμεινε... πρέπει να ξαναχτίσω τα θεμέλια του Κάστρου που κάποτε γκρέμισα, για έναν ηλίθιο λόγο.
Το όνειρο δεν σε εγκαταλείπει ποτέ.
Εσύ διαλέγεις να "μεγαλώσεις"... κι η επιβολή αυτή της ωριμότητας, σε βυθίζει σε ένα άγνωστο κενό. Κάτι που δεν ήσουνα ποτέ. Είσαι ξένος του εαυτού σου.
Όχι πιά... καιρός για τα δικά μας χνάρια.
