Δεν είναι που θα εξυπηρετήσω κάποιον ανώτερο σκοπό, περνώντας μια γιαγιά απο τον δρόμο.... μα με ενοχλεί το γεγονός ότι απαιτείται η δική μου συγκατάβαση, για ετούτη την ενέργεια του Είναι... κι ένα Καλύτερο Αύριο.
Δρασκελίζοντας και αποφεύγοντας έτσι έντεχνα το κάθε εμπόδιο που υψώνεται απρόσμενο μπροστά μου, δεν φοβάμαι που συμβάλω στο άγνωστο (;) μέλλον μου...
Μα λυπάμαι, που για κάποιο διάστημα με όριζε το Παρελθόν... Κι όχι το Παρόν.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου