Hey bro...

Είναι θλιβερό...
να βλέπεις έναν άνθρωπο να αποσυντίθεται πριν την γέννηση του ονείρου του...
πριν την ανάσα του εαυτού του.
Όπως εγώ -μετά την δουλειά- όταν έμπαινα στο σπίτι και πετούσα τα κλειδιά στο "Portmanteau" (μη χέσω)...
Ήξερα πως όταν φεύγω θα τα βρω πάλι εκεί...
Καθόλου σασπένς!

Έτσι λοιπόν βλέπω τον άνθρωπο, που με ενέπνευσε να κατέβω Αθήνα... να ξεθωριάζει...
Όχι γιατί γερνά... (Αν είναι δυνατόν! Ίδια ηλικία έχουμε!)
...αλλά γιατί έπαψε να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που πιστεύουν σε αυτόν.

Ωραίο είναι το χάιδεμα... δεν λέω...
αλλά η Δύναμη είναι...
να χαμογελάς στα χαστούκια.

Cheer up bro...
There is No spoon!